Ter land, ter zee, maar niet in de lucht

Vandaag stond er een boottocht en een tocht met quads op het programma, maar nog voor we hier aan begonnen was het tijd om onze kleren eens te wassen. Lavabo vullen, Ariël in het water laten oplossen en onze kleren er even in laten weken. Heel handig, alleen lag de vloer van ons huisje vol met water. In het vervolg wringen we onze kleren best wat uit voor we ze uithangen. We zijn ondertussen twaalf uur later en mijn trui voelt nog altijd even nat aan :-)

Rond 8.30u vertrokken we richting de haven. Daar wachtte er een catamaran van Mola Mola op ons voor een vier uur durende boottrip. Nog geen vijf minuten nadat we vertrokken waren, stonden we oog in oog met Sokie, een zeerob. Sokie deed graag mee met de spelletje (zoals high fives geven), want hij werd rijkelijk beloond met verse vis. Daarna kwam ook Nelson, de pelicaan, aan boord. Ook hierover kregen we de nodige uitleg en namen we de ene na de andere foto. Martijn bekeek dit allemaal met een bedenkelijke blik, hij is namelijk niet gek van vogels. Audrey, Tim en ik keken met plezier toe hoe Martijn zijn angsten overwon. 

Hierna werden al vlug de eerste dolfijnen gespot. Deze zwommen met veel plezier mee met de boot. De gids wist me te vertellen dat ze een seksueel orgasme krijgen als ze met hun vin de boot aanraken. Of dit verhaal waar is, durfde ze niet te bevestigen. Vervolgens kwam de kolonie met 60 000 zeerobben op Pelican Point aan bod. Pelicanen vind je er echter niet, deze werden verjaagd door de zeerobben. Het lawaai en de stank viel ons nu al op, dit belooft voor ovemorgen wanneer we Cape Cross bezoeken. Hier ligt de grootste kolonie zeerobben van Namibië. De hele dag door kregen we naar hartelust drankjes aangeboden: van een soort sherry, naar cola, tot fonkelwyn (champagne). Op het einde kon iedereen (behalve ik natuurlijk) genieten van een koude visschotel (bah!). ;-)

Deze namiddag besloten we om op Dune 7 te gaan quadbiken. Onze gids gaf ons een haarnetje, een helm, een quad en weg waren we. Zo gemakkelijk was het helaas niet. Audrey kreeg de quad maar niet onder controle, tot jolijt van Tim en Martijn. Ook zij vielen op de grond, maar dan van het lachen. Gelukkig snelde de gids al snel het hopeloze meisje ter hulp. Audrey mocht achteraan meerijden met de gids. Een pak van haar hart :-)

Het biken zelf was een unieke ervaring. De omgeving waarin we konden rijden was adembenemend. Overal waar we keken, zagen we de golvende duinen van de Namibwoestijn. Tim had echter te vroeg gelachen, de gids moest ook hem redden nadat hij verdween in een put. Gelukkig zonder erg. Af en toe stopte de gids om ons te laten genieten van het uitzicht.

Voor het avondmaal hadden we nog een twee uur tijd. We besloten om deze tijd in te vullen met een bezoekje aan Mobil. Martijn werkt voor dit bedrijf en had er graag een kijkje genomen. Opnieuw werden we zeer vriendelijk onthaald en kregen na het aandoen van een Bob De Bouwer-helm een rondleiding.

We besloten om onze dag te eindigen bij Anchors, een bekend restaurant aan de haven van Walvisbaai. We aten er lekkere beef (Martijn en ik) en een zeeschotel (Audrey en Tim). Moest dit restaurantje zich in West-Vlaanderen bevinden, zouden ze ons hier vaak zien! Morgenochtend gaan we in de woestijn op zoek naar kleine beestjes. Ik heb nu al kriebels!