Stress stresss stressss

Nog geen jaar geleden beëindigde ik de vorige blog met de zin “Eén ding staat vast: ooit komen we terug en doen we de caprivistreek.” En hier staan we dan: een eerste nacht in Windhoek, het begin van een hopelijk even adembenemende reis als vorig jaar. Dit jaar reizen we zonder Tim en Martijn. Af en toe kijk ik nog eens in mijn achteruitkijkspiegel, zoekend naar twee slapende mensen ;-) , maar het enige wat er ligt zijn valiezen.

Vanaf de start nu: we besloten dit jaar om een uurtje later te vertrekken: vorig jaar hebben we een zevental uur moeten wachten op de luchthaven van Frankfurt, waardoor we probleemloos wat later konden vertrekken… dachten we… De dag begon niet zo fantastisch: een sms’je van Audrey haar papa wist ons te vertellen dat de E40 afgesloten was… Dan maar via Antwerpen, maar helaas stonden we daar ook in de file. Dit was echter niet het enige probleem: op een 50-tal kilometer van Frankfurt moest ik plots heeeeel dringend plassen. Op zich geen zo’n groot probleem, ware het niet dat we kort daarna in een gigantische file stonden. We parkeerden onze auto op de pechstrook en ik dook vlug de bosjes in. Een oud vrouwtje die daar haar dagelijkse wandeling deed, keek even raar, maar besloot om er niet op in te gaan. De file bleek echter een groter probleem: na anderhalf uur stonden we nog altijd op dezelfde plaats. Het sein voor ons om in paniek te bellen naar Tenzing Travel (onze reisorganisatie). Gelukkig heeft ons probleem zichzelf opgelost: na twee uur stilstaan konden we weer verder rijden.

De vlucht zelf is vlot verlopen. Vlot kunnen inchecken, weinig tot geen turbulentie, lekker eten,… Slapen was echter een ander verhaal: mij gedachten gingen van zandstormen tot aanslagen van Boko Haram, van turbulentie tot krankzinnige piloten. Vliegtuigen en ik, het wordt waarschijnlijk nooit een geslaagd huwelijk. :-)