Luderitz in de mist en Shark Island

Vandaag gingen we vroeg vertrekken. We hadden gisteren immers contact opgenomen met Klein-Aus-Vista (de volgende camping) en ze wisten ons te vertellen dat de camping volboekt was. De enige manier om er nog te kamperen is hopen dat er iemand afzegt. We vertrokken dus best zo vroeg mogelijk. Helaas hadden we ons wat overslapen en iets na 8 konden we vertrekken van onze lodge, nadat we er nog getankt hadden. Ook hier kwam hetzelfde scenario terug: we konden verschillenden springbokjes en oryxen spotten.

Onderweg hielden we even halt om de banden op te pompen, want we verlieten de aardeweg en reden verder op een geasfalteerde weg. Audrey maakte er dankbaar gebruik van om appelsienen te kopen bij een lokale winkeltje (lees: een auto langs de kant).

Uiteindelijk kwamen we toe bij Klein-Aus-Vista. Met een bang hartje gingen we naar de receptie, maar de vrouw achter de balie had slecht nieuws voor ons: de camping was volledig uitverkocht. We besloten toch om er iets te eten en voor 21 euro aten we braadworst met frietjes (ik), biefstuk met een lekker sausje, aardappelen, groentjes en pasta (Tim en Martijn) en ‘angelfish’  met erwtenpuree, groetjes en pasta (Audrey). Weliswaar dronken we er ook een lokaal drankje bij: de Rock Shandy. Zowel Tim, Audrey als Martijn lieten dit staan. Gelukkig had ik een Windhoek Lager besteld :-)

Na onze lekkere en goedkope maaltijd reden we verder naar Luderitz. We passeerden nog even de wilde paarden van Aus en we zagen het landschap meer en meer veranderen in woestijn. Op enkele kilometers van Luderitz stopten we een tweede keer: we passeerden zopas de eerste zandduinen van de Namib-woestijn. De verleiding was te groot: we beklommen de duin en ik en Martijn sprongen, liepen en vielen van de duin. Dit gaan we de volgende dagen waarschijnlijk nog enkele keren doen.

We klopten nog even het zand van ons af en kropen terug in de auto. Hoe dichter we bij Luderitz kwamen, hoe meer mist we zagen opkomen. Toen we Luderitz binnenreden leek dit wel een spookdorp (Silent Hill!). De wegen waren verlaten en af en toe zagen we tussen de mist iemand opdoemen. De meeste huizen leken ook verlaten. Naar het schijnt is dit bij helder weer een mooi dorp, maar daar merkten we weinig van. We zochten een camping en kwamen uit bij een camping op ‘Shark Island’, het “schiereiland” van Luderitz. Ook daar was er aanvankelijk niemand te zien, maar plots kwam er een man. We vroegen waar de receptie was en hij zei ons dat zijn geldbeugel de receptie was.

Het was echter zodanig mistig dat we geen zin hadden in een nieuw nachtje op een camping en de man had gelukkig een alternatief: de bungalow aan de Atlantische Oceaan voor 200 NAD. We reden er naartoe en het woord ‘bungalow’ was zeker niet overdreven. Enkelglas, af en toe gebroken, twee matrasjes in de living twee kamers van 2 vierkante meter en een keuken met 1 stopcontact: je kiest dus maar zelf of je de frigo, het fornuis of de waterkoker gebruikt… Vandaag stonden er croque monsieurs op het menu. Nadien kropen we snel in ons bed (19.30u).