Gemengde gevoelens...

We keken wat met een bang hartje uit naar vandaag. Ten eerste de stress voor de cheetafarm en ten tweede ook wat stress voor de himba’s: zullen we er welkom zijn? Beide activiteiten lagen op zo’n 150km van onze lodge, dus het duurde wel even eer we er waren.

Nog voor we één van deze twee activiteiten deden, stopten we even in een supermarkt in Kamanjab om er wat geschenken te kopen voor de himba’s: naar het schijnt laat je een goede indruk na als je er toekomt met snoep, groenten of fruit. De snoep hielden we voor onszelf, groeten en fruit kregen ze wel :-)

Eerst reden we naar de cheetafarm. Toen we er toekwamen zagen we echter een bordje hangen dat de cheeta's enkel toegankelijk zijn vanaf 15.00u (maar dat wou zeggen dat we na de activiteit in het donker terug naar onze lodge moesten rijden). Dat risico leek ons te groot. Ondanks het veel te vroege uur besloten we om toch de poort binnen te gaan, wie weet maakten ze voor ons een uitzondering. Vijf kilometer verder kwamen we een tweede poort tegen. Naast deze poort stonden er twee grote borden: “enter at own risk” en “cheetas area”. Dat was de druppel voor ons: we durfden alletwee niet uitstappen om de poort te openen. Na lang twijfelen keerden we onze kar.

Dan maar naar de Himba’s. Aan hun poort stond er wel iemand: we kregen toegang tot het himbadorp. De man zei dat we de gids in het dorp gingen vinden en dat de kostprijs 250 N$ (= 20 euro) per persoon was. Hij raadde ons echter aan om te onderhandelen met de gids zodat we er voor minder geld een rondleiding konden krijgen. We vonden dit wat raar aangezien ze voor dezelfde organisatie werkten. Aan diezelfde poort kregen we al veel aandacht van drie himbakindjes. De man aan de poort vroeg als ze met ons mee mochten en als we ze wilden afzetten in het dorp. Zo reden we met vijf mensen richting het dorp :-D

We werden ontvangen door een normale (stoere) jongvolwassen man (ik schat dat hij rond de dertig jaar was). Voor we in aanraking kwamen met himba’s leerde hij ons hun handshake en ook drie woorden uit hun taal: morro (hallo), perivi (hoe is het) en nawa (goed). Daarna gingen we hun dorp binnen.

Wat volgde was echt geen leuke ervaring: ik kreeg het gevoel dat we een menselijke zoo waren binnengegaan: we mochten zomaar alles fotograferen, de vrouwen gaven ons fel tegen hun zin uitleg over hoe ze leefden en uiteindelijk wilden ze maar één iets bereiken: ons zoveel mogelijk proberen te verkopen. Daarnaast leken de vrouwen in de ogen van onze gids slechts objecten. Hij gaf ons zelfs mee dat hij verschillende vrouwen had en dat één vrouw vijf koeien kost. Of dit nu een mooi/correct beeld weergaf van de himba’s durf ik te betwijfelen. Na drie kwartier hadden we het er al gezien en keerden we teleurgesteld terug naar onze lodge.

Om onze ontgoocheling weg te werken genoten we, net zoals gisteren, van het warme zonnige weer en doken we opnieuw het zwembad in. Verder keken we bij zonsondergang opnieuw naar de lokale waterhole. Dit was niet meer dan een plasje water van drie vierkante meter. Toch zagen we er vandaag enorm veel dieren: wel 15 kudu’s, 5 pumba’s en een aantal springbokjes. Wat blijft dit toch fantastisch om te zien.

Uiteindelijk ben ik wel blij dat we de himba’s bezocht hebben. Nu weten we tenminste dat het een boeiende cultuur is, maar dat dit niet de plaats was om het te ontdekken. We houden het best bij hetgeen waarvan we zo oprecht gelukkig van worden: wilde dieren bekijken en genieten van prachtige uitzichten :-) Mogen gaan we dan ook naar Etosha. Eén van de oudste nationale parken van heel Afrika. Een opdracht voor jullie: duim dat we katachtigen of leeuwen zien!