Een fantastisch begin...

Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag verloren we geen tijd en rond 7.00u zaten we al in de auto richting Etosha. We wilden rap even stoppen om te tanken en geld af te halen, maar we waren even vergeten dat we in Afrika zaten. Toen Audrey de eerste keer probeerde geld af te halen ging alles goed behalve één iets: er kwam geen geld uit het automaat. Dan maar naar een tweede bank, maar ook daar was het geld op. Na driekwartier proberen gingen we terug naar de eerste bank en daar kwam de oplossing voor ons probleem: ze waren de bank terug aan het bijvullen :-) Derde keer goeie keer, en we hadden terug geld…

Rond 10.00u waren we aan de poorten van Etosha. We kochten onze permit voor drie dagen en weg waren we: op zoek naar katachtigen, maar met een klein hartje voor agressieve olifanten. De eerste waterhole was alvast niet slecht: we zagen er kudu’s, zebra’s (op een meter afstand) en veel springbokjes. Twee zebra’s waren zelf aan het vechten/spelen met elkaar… Bij de tweede waterhole stonden er ongeveer zeven auto’s: dit is meestal een teken dat er iets de moeite is. We gingen dichter kijken en jawel hoor: een leeuw lag languit te slapen in het gras op zo’n twintig meter van de weg. Even later stapte hij wat rond en legde zich opnieuw neer op zo’n drie meter van onze jeep. Wat een fantastische manier om met Etosha te beginnen…

Na honderden foto’s te nemen, besloten we om een korte lunch te nemen in Okaukuejo. We waren echter zo in de ban van de leeuw dat we een groot halfuur later alweer in de auto zaten. De leeuw lag nog altijd in dezelfde houding, dus besloten we een stapje verder te zetten. Het viel op dat er veel waterholes droog lagen, waardoor er dus ook niet zoveel dieren te zien waren. In de dichtbegroeidere gebieden viel er meer te beleven: meer en meer zagen we sporen van olifanten: afgekraakte takjes, omgetrokken boomstammen en jawel: verse kaka! Even later was het dan ook zover: een eenzame olifant was op zijn gemakje wat takken aan het eten. Hij zag ons wel, maar gaf helemaal geen aandacht aan ons (oef!) en at rustig verder.

Onze dag kon alvast niet meer kapot. We besloten om nog één weg in te slaan, maar dat was niet onze beste beslissing: de weg lag verschrikkelijk slecht. Daarnaast moesten we ons ook haasten omdat de poorten van het nationaal park gingen sluiten. De jeep daverde over de weg, maar gelukkig bleef hij in één stuk en kregen we ook geen platte band. Uiteindelijk kwamen we twee minuten voor het sluiten van de gates aan de uitgang. Daar kregen we nog een grondige spoelbeurt tegen mond-en-klauwzeer (banden werden afgespoeld, we moesten onze voeten afvegen op een matje,…).

Als avondeten hadden we een tip gekregen van onze reisagente: blijkbaar is er bij onze lodge ook een shebeen: je kan dit vergelijken met een lokale bar/refter waar iedereen gezellig samenzit en waar er ook muziek gespeeld wordt. We werden er heel vriendelijk ontvangen en genoten van de speciale sfeer: lekker eten, twee mannen die muziek speelden op hun gitaar, een kampvuur,… Ideaal om de drukke dag te beëindigen!