De ene giraf na de andere

Vandaag was het vooral een (boeiende) autodag. Omdat we zoveel kilometers moesten afleggen (600 km) stonden we vroeg op. Om 5.45u waren we aangekleed, gewassen, waren de tenten ingeklapt en konden we vertrekken.  Omdat het buiten nog donker was, reden we aanvankelijk niet zo rap.

Veel tijd om wakker te worden hadden we niet nodig. Na enkele minuten botsten we bijna op drie giraffen. Dit was de eerste keer dat we deze beesten van zo dichtbij zagen. Aanvankelijk bleven ze nog roerloos staan, maar als we uitstapten, smeten ze hun lange poten over de omheining en vluchtten ze weg. Een honderdtal meter verder stonden er nog een aantal giraffen en deze keer was er een baby bij.

We zetten onze trip verder richting Namutoni. Onderweg stopten we in Kamanjab om te tanken, om de winnaar van de wereldbeker te weten en om wat inkopen te doen, maar voor de rest gebeurde er bitterweinig. We zagen wel nog enkele diertjes: vluchtende pumba's (wrattenzwijnen) en een aantal stokstaartjes die aanvankelijk over de straat sprintten en vervolgens in de struiken rechtopstaand keken welk voertuig er precies passeerde.

Rond 12.30u deden we onze laatste inkopen (in Kamanjab verkochten ze geen (lekker) vlees) en anderhalf uur later reden we de poorten binnen van onze campingplaats. We checkten in aan de receptie en stonden toen al met onze mond vol tanden: het was een prachtig domein met alles erop en eraan: een zwembad, een restaurant, een uitkijkpunt voor dieren,... Eerst sukkelden we nog even om de auto dichtbij een stoptcontact te plaaten en om tegelijk de tenten te kunnen opzetten, maar eens dit gebeurd was, dompelden we ons volledig onder in de luxe van dit domein: we namen een duikje in het zwembad, dronken een cocktail, genoten van het uitzicht bij zonsondergang,... Ons geluk kon vandaag niet op, want Martijn vond zelfs zijn sinds-de-eerste-dag-vermiste-hoofdlichtje terug. Ondanks menige beschuldigingen naar Tim toe, zat het lichtje toch in zijn eigen handbagage. Dit zal hij ongetwijfeld nog lang (terecht) mogen horen.

We sloten de dag af in het restaurant, waar we ons koning te rijk voelden. We aten er zoete aardappelsoep, biefstuk met rijst en butternut en tenslotte een broodpudding als desert. Helemaal op ons gemak voelden we ons hier toch niet: na onze maaltijd vroegen we onze kelner om ons te begeleiden naar onze campingplaats, enkele honderden meters verder. Morgen gaan we eindelijk naar Etosha, hopelijk zien we ook het laatste dier van onze bucketlist: de leeuw!