Duinen en een oceaan

Vandaag hadden we slechts één activiteit gepland: een excursie naar Sandwich Harbour. De tocht begon pas om 12.00u, dus besloten we na ons ontbijt nog even een kijkje te nemen aan een lagune met duizenden flamingo’s in Walvisbaai. De flamingo’s laten zich wel niet graag fotograferen: als je te dicht komt gaan ze allemaal achteruit, ga jij terug verder, komen ze allemaal terug dichter. Grappig zicht als ze dit met honderden tegelijk doen. Veel viel er niet meer te zien, dus besloten we om iets te gaan drinken bij Anchors, een plaatselijke bar/restaurant met uitzicht op de oceaan. Daarna aten we nog een pistolet op een bank en stipt om 12.00u kwam er een stoere vijftiger naar ons met de vraag of wij naar Sandwich Harbour wilden.

We stapten gewillig in zijn oude landrover en weg waren we. We stopten nog even bij een toeristisch centrum om nog een andere familie op te pikken. Klein detail: zij stapten niet in de jeep, maar besloten om met hun eigen jeep te rijden onder professionele begeleiding van onze gids. Dit bleek geen onbelangrijk iets: al bij de eerste duin had hij zichzelf vastgereden. Onze gids snelde, al zuchtend, de jeep te hulp en trok hem met behulp van een touw uit het zand. Hij gaf hem nog wat extra tips, waardoor hij de volgende duinen een pak beter verteerde.

Het gebeurt wel eens dat onvoorbereide toeristen vast komen te zitten in het losse zand. Hulp oproepen is onmogelijk: er is namelijk geen gsm-bereik. Uiteindelijk zit er niets anders op dan hulpeloos toe te kijken hoe de oceaan je wagen definitief meeneemt en te hopen dat er vroeg of laat iemand komt.

Na een halfuurtje rijden kwamen we toe aan Sandwich Harbour: het was een prachtig zicht om de duinen in de oceaan te zien verdwijnen. We volgden het smalle pad tussen de duinen en de oceaan en een paar minuten later kwamen we een aangespoelde walvis tegen. Hij was hier tien dagen geleden aangespoeld en lag nu stilletjes aan weg te rotten. Speciaal om te zien, maar wel met een vreselijke geur.

Uiteindelijk stopte de weg en keerden we terug over de hoge duinen. Vanaf dan werd het pas écht de moeite: door het losse zand reden we over steile hellingen. Ook de afdalingen waren spectaculair: het leek wel alsof onze jeep verticaal naar beneden reed. Dat het ook voor professionals niet evident was, werd al snel duidelijk: twee andere gidsen reden zichzelf vast, maar ook hier kon onze gids helpen. Ook onze metgezel reed zichzelf nog eens vast: na een steile helling volgde er een steile afdaling: hij stopte echter op het puntje, waardoor zijn vier wielen in de lucht stonden. Wij waren telkens blij als we even konden stoppen: zo konden we genieten van het uitzicht en werd ik telkens (iets) minder wagenziek :-)

Rond 17.00u zette onze gids ons terug af aan Anchors. Daar genoten we nog van de zonsondergang (hier gaat de zon al onder om 17.30u) en van een lekkere maaltijd. Morgen is het alweer tijd om Swakopmund te verlaten en rijden we verder naar Damaraland.