Dag 4: de ene mier is de andere niet...

Toen we wakker kwamen zagen we onmiddellijk twee dikke kakkerlakken op ons muskietennet zitten. Na een korte paniekaanval zagen we dat ze gelukkig aan de buitenkant zaten.

We maakten ons klaar om die dag een grote wandeling te doen in de jungle. We hadden aan alles gedacht: een regenbroek, een regenjas, een poncho, een relatief waterdichte rugzak, dikke wandelschoenen,... Als alles in mijn rugzak gepropt was konden we ontbijten. We kregen kleine pannenkoekjes met confituur. Mijn pot nutella durfde ik niet boven halen, wat ging de rest van de groep niet denken over mij? We waren echter niet de enige die van de confituur hielden. Er zaten zeker 20 vliegen boven tafel die maar al te graag een beetje wilden proeven.

Na het ontbijt was het zover. We sprongen opnieuw in de veredelde kano en na 10min varen kwamen we aan bij het begin van de wandeling. We stapten goed door en al na 5min kwamen we aan bij een enorm grote boom. Washington zei echter onmiddellijk dat we niet om deze reden bij de boom stopten. Hij sloeg met een stok op de stam en onmiddellijk snapten we de echte reden. De slag kon je 2km ver horen. Als je dus zou verdwalen dan moest je maar naar die boom komen en er op slaan. Dan zou de hulp snel komen. Maar eerst moet je die boom terugvinden natuurlijk...

Vanaf dat ogenblik begon het te gieten en ik stak vlug mijn camera weg. Ondertussen was mijn t-shirt nat en ik besloot dan maar om niets van regenkledij aan te trekken. Dan ging ik rapper droog worden... Dacht ik.

We gingen terug verder en we stopten opnieuw bij een boom. Deze was veel kleiner en er leek niets speciaals aan. Tot de gids met een takje in een klein holletje stak bij de wortels van die boom. Er kwam eem gigantische spin uit. Audrey had de gids verteld dat ik bang was van spinnen en die deed natuurlijk niets liever dan die tarrantula naar mij te brengen. Gelukkig kon ik telkens snel weglopen. Toen de rest van de groep terug begon te wandelen, heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om de spin aan te raken. IK HEB DUS EEN TARRANTULA AANGERAAKT! (toch wel 0,0003 seconden)

Gedurende de tocht heeft de gids nog ettelijke keren gestopt om de wonderen van de jungle uit te leggen. Zo hebben we mieren gezien die je helemaal opeten en die pas uit hun nest komen als je ertegen begint te roepen, zo hebben we andere mieren gezien die je kan opeten (en ja, ook ik heb dit gedaan nadat heel de groep "Thomas, Thomas, Thomas,..." begon te roepen. We hebben ook gezien hoe je een fakkel en een rugzak moet maken in de jungle, enzovoort.

Helemaal platgeregend en totaal niet meer geinteresseerd in wat de gids vertelde kwamen we eindelijk terug aan bij het bootje. Het was een heel leuke wandeling, maar het duurde iets te lang. De gids mocht gerust zijn verleidingsmove aan het adres van Tosca weglaten. (hij tekende een tekening op een blad en gaf dit aan haar)

Terug in de lodge was het plots gedaan met regenen en begon de zon te stralen. We legden onze kleren vlug in de zon om te drogen en legden onszelf in de hangmatten.

Na de pauze vertrokken we opnieuw om te vissen op piranas. Vol goede moed vertrokken we richting een eerste plaats. we kregen een hengel, staken er een stukje vlees op, en wachtten en wachtten en wachtten... Uiteindelijk had er niemand iets gevangen op de gids na. Ik was er nog het dichtst bij, maar het verdomde ding viel terug in het water.

Die nacht waren we snel moe en we gingen dan ook vroeg slapen. Geen pijama meer, want dat was veel te warm. Dit leidde dan ook tot een veel betere nacht.

We konden alles al wat beter relativeren. Zo gaven we naampjes aan de spin, de lichtgevende kever, de enorme sprinkhaan,...