Dag 5: de druk bezette sjamaan

Een betere nacht, dat was enkel over mij. Audrey had bijna geen oog dicht gedaan en besloot dan ook maar om niet mee te gaan naar het dorp van een lokale stam. Dit was nochtans een van haar vooruitzichten.

Toen we toekwamen bij het dorp, na 2 uur varen, werden we onmiddellijk verwelkomd door veel honden en een kindje. Die probeerde ons direct een souvenier aan te smeren. Subtiel was hij niet. Hij bleef ons de hele dag achtervolgen, maar erg vond ik dat niet. Hij was immers een waar fotomodel.

Het dorp zelf stelde niet zoveel voor. Erg ouderwets waren ze niet, ze hadden zelfs sateliet-tv. Na een kort moment van vrijheid gingen we ons eigen eten maken. Jeffrey trok een enorme struik uit de grond en samen kapten en peelden we de wortels. Na ze te raspen en het water eruit te trekken konden we de wortel gebruiken als alternatief voor "Zwitsal", het babypoeder.

We maakten van het poeder een soort pizzadeeg dat smaakte als brood. Ik vond het wel lekker, al zat er niet teveel smaak in. Daarop had de lokale bakster iets op gevonden. Lekkere chocoladesaus (zeiden ze). Jeffrey smeerde zijn broodje vol, maar zo vlug als het in zijn mond zat vloog het er terug uit. De gidsen kwamen niet meer bij van het lachen. Het was geen chocoladesaus maar zwarte peper.

Na het middagmaal verlieten we het dorp en gingen we naar de sjamaan. Die was echter niet thuis waardoor we niet veel meer zagen dan zijn huis. Het eerste verdiep leek echt goed op een huis voor een sjamaan, het tweede niveau was waarschijnlijk zijn speeelkamer, we zagen vele dvd's en tv's. Heel geloofwaardig dus.

We keerden, opnieuw in de gietende regen, terug naar onze lodge. We stopten onderweg nog eventjes bij een grote boom die je pas kon omsingelen door 24 volwassen mensen.

Audrey voelde haar ondertussen al pakken beter en besloot om mee te gaan bij de nachtwandeling. In de absolute donkerte maakten we opnieuw een wandeling. Die begon alvast goed: de gids gaf me een, pas gevangen, vis die we gingen voederen aan de kaaimannen.

Gedurende 1 uur liepen we in de pikkedonkerte door de jungle, enkel gesteund door ons zaklampje. Misschien was het wel beter geweest zonder zaklamp, want alles wat we zagen zag er giftig uit: van schorpioenen tot wolfspinnen. Badend in het zweet kwamen we terug uit de jungle. De enige die niet vol stress rondliep was Pete, die deed niet liever dan 100m achterblijven en elk dier, hoe giftig ook, aanraken.

Het leukste moest echter nog komen. We gingen kaaimannen bekijken. De gids smeet opnieuw stukjes vlees in het water, maar deze keer kwamen er geen piranas op af, maar wel krokodillen. Wat een afsluiter!

Door de adrealine konden ik, Jeffrey en Tosca niet slapen. We bleven ons maar fixeren op het geplons onder de lodge, onder ons bed dus. Na lang twijfelen besloten we te gaan kijken. We hadden een enorme krokodil verwacht, maar helaas zagen we niets. Na de controle vielen we wel alledrie in een diepe slaap.